Nee. Regenwater is niet drinkbaar en is zelfs niet betrouwbaar voor regelmatige lichaamshygiëne.

Waarom?

Omdat regenwater vervuild is door wat er in de atmosfeer zit:

• hoog loodgehalte
• concentratie van uitlaatgassen van auto’s die niet goed worden verbrand
• SO₂ (zwaveldioxide)
• dampen uit de schoorstenen van afvalverbrandingsovens en chemische fabrieken …

Bovendien valt het regenwater op daken die bedekt zijn met stof en bevuild zijn door vogels. Na een paar maanden is de regenput een ware broeihaard van micro-organismen.

Waarvoor kan regenwater wel worden gebruikt?

Het kan worden gebruikt voor een aantal huishoudelijke toepassingen: schoonmaken, wassen, het toilet doorspoelen, de tuin sproeien, …

Indien u een regenwatersysteem in uw woning wenst te installeren, zorg er dan voor dat het volledig en permanent gescheiden is van het drinkwatersysteem om verontreiniging van het drinkwater te voorkomen.

Neem contact op met uw waterbedrijf voor technische informatie. Wees er u ook van bewust dat de installatie van een systeem voor de opvang van regenwater een grote investering blijft die financieel niet altijd kan worden terugverdiend.

Nee

Door opwarming wordt de samenstelling van het water gewijzigd. Er zit minder zuurstof in en het smaakt niet lekker. Bovendien kunnen er zich schadelijke nitrieten hebben gevormd.

Met warm water wordt het water bedoeld dat afkomstig is van een heetwaterapparaat (boiler) of van een combinatietoestel (warm water en centrale verwarming). Dat water heeft niet meer de kwaliteit van drinkwater, zelfs als het later wordt gekoeld. Door de opwarming treden er enkele wijzigingen op: allereerst neemt de hoeveelheid zuurstof in het water af en kunnen er nitrieten, substanties die de gezondheid schaden, gevormd worden. De smaak verandert en bovendien maken bepaalde bacteriën gebruik van de gunstige temperatuur om zich te ontwikkelen, vooral in de delen van het circuit waarin het water eerder lauw dan echt warm is.

Dit risico is nog groter in gebouwen met een gecombineerd systeem voor de centrale verwarming (radiatoren) en de sanitaire warmwaterproductie. Het water van deze twee circuits kan met elkaar in contact komen als de warmtewisselaar die ze van elkaar scheidt, defect is.

Bovendien versnelt warm water corrosie. Het lost makkelijker bepaalde substanties (koper, ijzer, nikkel, zink, …) op van de wanden van het heetwaterapparaat en van de leidingen en kan dus een aanzienlijk aantal sporen van deze metalen bevatten.

Tips
Gebruik altijd koud leidingwater om te drinken, te koken en zelfs om warme dranken te bereiden. Als uw keuken is uitgerust met een mengkraan, let er dan zeker op dat hij op ‘koud water’ staat en aarzel niet om de eerste stralen te laten weglopen om de kraan te spoelen.

Integendeel. Dankzij een efficiënte ontsmetting van het leidingwater heeft men een aantal besmettelijke ziekten kunnen uitschakelen die soms dodelijk zijn. Deze maatregel zorgt ervoor dat bacteriële besmetting tijdens het transport in de leidingen volledig kan worden uitgesloten: uit uw kraan stroomt alleen volkomen veilig drinkwater.
De drinkwaterbedrijven voegen aan het water net voldoende chloor toe om het te ontsmetten; de dosissen zijn niet schadelijk voor de gezondheid. Bovendien controleren ze het chloorgehalte en gaan ze met bacteriologische analyses na of de ontsmetting doeltreffend is.

De ontsmetting van leidingwater met chloor (in de vorm van chloorgas of natriumhypochloriet) is een van de belangrijkste maatregelen om bacteriële besmetting tijdens het transport in de leidingen volledig uit te sluiten en om er zeker van te zijn dat alleen volkomen veilig drinkwater aan de verbruiker wordt geleverd.

De toegevoegde dosissen chloor zijn beperkt tot het strikt noodzakelijke: een liter leidingwater mag maximaal een kwart milligram chloor bevatten. Deze zeer lage dosissen zijn niet schadelijk voor de gezondheid.

Chloor heeft de neiging te verdwijnen naargelang van de temperatuur en de tijd dat het water in de leidingen zit. De verdamping van chloor aan de kraan in de keuken of in de badkamer kan ervoor zorgen dat de geur wordt opgemerkt, zelfs in heel kleine hoeveelheden.

Tips

De chloorsmaak kan worden verwijderd door, vóór een onmiddellijk verbruik, een paar druppeltjes citroensap toe te voegen aan het water.

Na een tijdje vervagen de chloorgeur en -smaak op natuurlijke wijze als het water in open flessen wordt bewaard. Voor een aangenaam verbruik vult u een karaf met koud leidingwater en plaatst u ze een nacht in de koelkast: de volgende dag zal de chloorsmaak verdwenen zijn. U kunt het water best binnen de twee dagen opdrinken.

Nee. Leidingwater moet voldoen aan meer dan 55 kwaliteitsparameters en is perfect drinkbaar. Bovendien kunnen die filters, na een zekere tijd, meer kwaad dan goed doen.

Actievekoolfilters schroeft men meestal op de kraan of plaatst men in een soort kan die een filterpatroon bevat. De filters in die kannen zijn meestal een combinatie van actieve kool en ionenuitwisselende harsen om het water te verzachten. Bij de meeste kleine actievekoolfilters treedt reeds na een vrij korte werkingsperiode een woekering van bacteriën op. Aldus komt er water van een verslechterde bacteriologische kwaliteit uit. En als de filter verzadigd is door de geadsorbeerde substanties kunnen die substanties, in bepaalde gevallen, opnieuw in het water vrijkomen in veel sterkere concentraties. Het is dus nodig het filterpatroon regelmatig te vervangen.

Membraanfiltratietoestellen (omgekeerde osmose, …) steken meestal onder de gootsteen. Afgezien van mogelijke problemen met bacteriën, verwijderen die filters stoffen uit het water die ons lichaam nodig heeft, zoals calcium en magnesium. Ze brengen ook waterverspilling teweeg.

Ja. VIVAQUA publiceert de analyseresultaten elke maand. U kunt er het volledige verslag over het water dat bij u thuis wordt geleverd, raadplegen.

De resultaten inzake pfas staan onderaan de derde pagina van het verslag bij ‘Som van de 20 pfas’.

Ja. Het water aan uw kraan voldoet aan alle normen inzake drinkbaarheid die worden opgelegd door de Europese richtlijn over de kwaliteit van het water alsook door de Belgische wetgeving die daaruit voortvloeit.

Leidingwater voldoet aan kwaliteitseisen voor meer dan 55 parameters (microbiologische, chemische, radiochemische of indicatorparameters), die zijn vastgelegd in de wetgeving, en het laboratorium van VIVAQUA voert regelmatig kwaliteitscontroles uit op verschillende plaatsen in het traject dat het water aflegt, van de winning tot aan de kraan van de verbruiker.

Wat pfas betreft, werd de nieuwe Europese Drinkwaterrichtlijn in december 2020 goedgekeurd. Pfas wordt voor de eerste keer vermeld in deze richtlijn, die bepaalt dat voor de drinkwaterkwaliteit de som van de pfas-20 (of de 20 meest relevante perfluorverbindingen) niet hoger mag zijn dan 100 nanogram/liter, en dit vanaf 1 januari 2026.

Ter herinnering: 1 nanogram is gelijk aan 1 gram gedeeld door 1 miljard.

Vanaf eind 2021 is VIVAQUA gestart met een systematische en regelmatige monitoring van zijn winsites en zijn reservoirs, en met name de 6 reservoirs die zorgen voor de bevoorrading van het Brusselse Gewest. Tegelijkertijd voert VIVAQUA bovendien een gelijkaardige controle uit op het Brusselse distributienet (in de gemeenten).

Sinds begin 2022 blijkt uit alle analyses van het water in de netten van het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest, d.w.z. aan de kraan van de Brusselse verbruiker, dat de resultaten aanzienlijk lager liggen dan de toekomstige norm van 100 nanogram/liter.

Voorts publiceert VIVAQUA, al een aantal maanden, de maandelijkse analyseresultaten op zijn website. De resultaten van de wateranalyse op een specifiek leveringsadres kunt u terugvinden op de pagina ‘Waterkwaliteit in uw straat’.

Wilt u meer weten over de kwaliteit van het water bij u thuis:

1. Ga dan naar de module waterkwaliteit
2. Selecteer uw gemeente
3. Vul uw adres in
4. Kies de periode waarvoor u de gegevens wilt raadplegen
5. U krijgt een samenvatting van het kalkgehalte (hardheid van het water) op uw adres
6. Klik dan op ‘PDF-versie‘ om het volledige analyseverslag te bekijken en te downloaden
7. De resultaten voor pfas staan onderaan de derde pagina van het verslag

Voor de analyse van pfas wordt performante laboratoriumapparatuur gebruikt. De toegepaste technologie is de hoge prestatie vloeistofchromatografie (HPLC), gekoppeld aan massaspectrometrie (MS).

Met deze techniek kunnen pfas in watermonsters worden gescheiden, geïdentificeerd en gekwantificeerd. De gezochte concentraties zijn echter zeer laag. Voor de analyse is dan ook performante apparatuur en grote nauwkeurigheid nodig. Bovendien zijn deze stoffen eveneens aanwezig in de laboratoria en kunnen ze dus de eindresultaten beïnvloeden. Het is daardoor niet ongebruikelijk dat verschillende laboratoria tot verschillende resultaten komen.

VIVAQUA heeft deze analyses toevertrouwd aan een gespecialiseerd laboratorium in Nederland.

Alle pfas bestaan uit een keten van koolstofatomen waaraan fluoratomen zijn toegevoegd. De verbinding tussen een koolstofatoom en een fluoratoom is enorm sterk, wat betekent dat pfas van nature nauwelijks worden afgebroken en ze daarom heel lang in het milieu aanwezig blijven (vandaar ook hun bijnaam ‘eeuwige stoffen’).

Omdat pfas sinds de jaren 50 wijdverbreid worden gebruikt in de industrie hopen ze zich overal in het milieu op, en met name in het water en in de bodem, maar ook in het menselijk lichaam.

Pfas (per- en polyfluoralkylstoffen) zijn perfluorverbindingen die meer dan 5 000 chemische verbindingen groeperen.

Ze zijn aanwezig in een groot aantal producten, zoals

• voedselverpakkingen
• verven, vernissen, inkten, kleurstoffen
• water- en vlekbestendige bekledingen
• pesticiden en herbiciden
• schuimblussers (geen CO₂-blussers)
• antikleefcoatings
• waterdichte kleding
• shampoos, zonnecrèmes, cosmetica, …

Pfas zijn zeer persistent, mobiel in het milieu en bioaccumulatief.

Zo kunnen deze verontreinigende stoffen terechtkomen in de bodem, in het grondwater (via de industrie, de schuimblussers, het afvalwater) en in het menselijk lichaam.

Pfas worden door de chemische industrie vervaardigd, omdat ze niet kleven, waterafstotend zijn, bestand zijn tegen grote hitte, … Vandaar dat deze stoffen worden gebruikt in een groot aantal producten, zoals

• voedselverpakkingen
• verven, vernissen, inkten, kleurstoffen
• water- en vlekbestendige bekledingen
• pesticiden en herbiciden
• schuimblussers (geen CO₂-blussers)
• antikleefcoatings
• waterdichte kleding
• shampoos, zonnecrèmes, cosmetica, …

Ze zitten ook in voedingsmiddelen, zoals

• eieren
• melk
• vlees
• vis
• leidingwater